Tylko że... NIE.

No bo jak to w końcu jest? Całe życie wmawiano mi, że posiadanie własnego hobby jest czymś dobrym. Bo pasja rozwija, dodaje skrzydeł, sprawia że jesteś człowiekiem zrelaksowanym, lepiej pracujesz i  jeszcze trochę tego samorozwojowego crapu, który sprawia, że rekruterzy na rozmowach kwalifikacyjnych wręcz zabijają się o osoby, piszące w CV o "malarstwie włoskim XVII wieku" oraz "oświeceniowej filozofii Kanta". W sumie, jak napiszesz, że lubisz piłkę nożną, też.

A teraz pomyślcie o tym, co się dzieje, gdy napiszecie "gry komputerowe", "fantastyka", "gry planszowe" albo - nie daj Boże - "odtwórstwo historyczne". Widzicie też w myślach ten uśmieszek politowania Pani Krystynki z HRu?

1. To zabawa dla dzieci

Elfy, krasnoludy, miecze i ratowanie księżniczek to domena dzieciaków. Bo, jak wiadomo, w fantastyce szeroko pojętej chodzi o to, że są smoki i rycerze w lśniącej zbroi. Niepoważny, dla "ludzi dorosłych", jest cały ten pierwiastek fantastyczny - nieważne, czy w książce, filmie czy grze.

→ Czytaj też: 5 niezwykłych hobby, których nie znasz a powinieneś

Nie chce mi się nawet tłumaczyć, że te argumenty mają mniej więcej tyle samo sensu, co jedzenie zupy widelcem, bo i nie dla nieprzekonanych ten tekst, tylko dla Ciebie, który sobie musisz z tymi argumentami radzić.

W czym czytanie ambitnej literatury fantastycznej jest gorsze od dobrej książki bez nadprzyrodzonego pierwiastka? A granie, nawet w najbardziej odmóżdżającego hack'n'slasha, od oglądania Na Wspólnej? 

Niczym. Podejściem. Nastawieniem.

Nie wyobrażam sobie, żeby niedojrzały nastolatek w pełni zrozumiał i przeżył gry takie jak Heavy Rain albo The Last of Us - opowieści o człowieku, jego wyborach, oddaniu drugiej osobie, miłości i nienawiści.

Chciałabym móc wrócić do tej rozmowy z osobą, która przebrnie przez Lód Jacka Dukaja, książkę głęboko filozoficzną, prawdziwe studium człowieka i (niełatwą) zabawę formą literacką.

Albo pozwolić fanowi Chińczyka zmierzyć się z planszową wersją Gry o Tron chociażby.

2. Zajmij się czymś pożyteczniejszym...

No właśnie. Na przykład wyjdź na dwór, zmyj naczynia, pójdź z kolegami na piwo albo z koleżankami na zakupy.

Nie łudź się, gdy słyszysz taki argument, wcale nie chodzi o to, żebyś zaczął nagle zgłębiać tajniki teatru szekspirowskiego.  Chodzi o to, żebyś zajął się czymkolwiek. O taką małą paranoję związaną z zainteresowaniami, które wykraczają poza kanon, swoisty kodeks potępowania Każdego Dorosłego Człowieka.

Bo przecież to, czym interesujesz się obecnie, jest totalną stratą czasu. Nie rozwija, jest infantylne i tak bardzo nie na miejscu.

Jak dobrze, że jest zupełnie odwrotnie.

Wbrew temu, co sądzi chociażby Fimbul, osobiście uważam, że rozpatrywanie gier video, RPG, fantastyki szeroko pojętej czy - w zasadzie - każdego innego hobby w kontekście utylitarności ma głęboki sens.

Bo czytanie nauczyło mnie pisania. RPG - odczuwania i kontaktów z innymi. Gry video - refleksu, zręczności, uwagi.  A każde z kolejnych, "niepoważnych" hobby - dało wiele nowych, cudownych znajomości.

Teraz to wszystko daje mi fun, pracę (sic!), motywuje do ciągłego rozwoju i ćwiczy szare komórki jak nic innego. Pozwala się odstresować po ciężkim dniu, ale także rozwija wyobraźnię, a nierzadko - jest prawdziwą gimnastyką umysłową (kto nie wierzy, polecam dowolną książkę z serii Uczta Wyobraźni).

Jeśli TO nie są pożyteczne cechy posiadania takiego, a nie innego hobby, to chyba żyję w alternatywnej rzeczywistości.

3. To cię tylko ogłupia!

Mój absolutnie ulubiony argument ze wszystkich. Ulubiony dlatego, że dokładnie to samo można powiedzieć o wędkarstwie (siedzą tylko i moczą te kije...), oglądaniu piłki nożnej (co ciekawego jest w kilkunastu kolesiach kopiących piłkę w te i wewte?) czy pieleniu ogródka (to po prostu... pielenie ogródka. Przyznaję, że to pokonuje nawet mnie).

Każde hobby może ogłupiać, tak jak i każde może rozwijać. Można wyłącznie ownić w LoLu, a można gry video traktować tak, jak robi to Wojtek Bieroński.

→ Czytaj też: Nie jesteśmy gimbazą - Intel Extreme Masters 2014

A odtwórstwo historyczne? Chyba nie widziałam ani jednego pasjonata, który po prostu "machał mieczykiem i bawił się w rycerza". Ci ludzie wiedzą o odtwarzanym okresie historycznym mogliby zawstydzić niejednego historyka, a umiejętnościami wytwarzania przedmiotów zgodnych z epoką - niejednego etnologa.

Keep calm & geek on

W zasadzie mogłabym tak w nieskończoność. Dlaczego? Bo to nie rodzaj hobby decyduje o tym, czy powinieneś się nim zajmować w określonym wieku, czy nie.

Decyduje to, jakim jesteś człowiekiem i jak z tych pasji korzystasz. Czego się uczysz. Jak rozwijasz. Co Cię relaksuje, bawi i cieszy.

Niezależnie, czy masz -naście, -dzieścia, -dzieści czy -dziesiąt lat.

Nie daj sobie wmówić, że Twoja pasja ma określoną datę ważności, że przynależy do jakichś mitycznych okresów w życiu, po których powinieneś żyć zwyczajnie, żyć nudnie, żyć tak jak wszyscy.

Marz, twórz, działaj. Bądź ciekawy, rozwijaj się. I nigdy, przenigdy nie żałuj, że masz pasję. To ona czyni Cię tym, kim teraz jesteś. :)

fota: Nomadic Lass via photopin cc